Three new interviews: from Spain

From Belgium

Cate Blanchett ontdekt de damesliefde in ‘Carol’: ‘Ik draag een galajurk, maar je zou mijn onderbroek eens moeten zien’

Veel films maakt Cate Blanchett de jongste jaren niet meer. Daarvoor heeft ze het te druk met haar vier kinderen en haar theatercarrière. Maar wanneer de 46-jarige Australische toch nog eens de tijd vindt om voor een camera te vertoeven, loont dat meestal dik de moeite. Sla er haar curriculum maar op na, en u zult verbaasd zijn hoeveel memorabele en compleet verschillende rollen ze inmiddels heeft neergezet. Want of ze nu een Engelse (Elizabeth) of een elfische (Lord of the Rings) aristocrate incarneert, opdraaft als boze stiefmoeder (Cinderella) of depressieve huisvrouw (Blue Jasmine), of in de huid van Katharine Hepburn (The Aviator) of Bob Dylan (I’m Not There) kruipt, het zit haar allemaal als gegoten.

Aan dat even indrukwekkende als diverse lijstje – goed voor twee Oscars, drie Golden Globes en genoeg loftuitingen om haar landgenote en vriendin Nicole Kidman jaloers te maken – mag ze nu ook haar titelrol in Todd Haynes‘ hartverscheurend mooie liefdesballade Carol toevoegen. Daarin vertolkt Blanchett een trofee-echtgenote uit het New Jersey van de jaren vijftig wier veilige, comfortabele burgerleventje op de helling komt te staan wanneer ze haar hart verpandt aan de jongere winkelbediende Therese, al even teder en genuanceerd neergezet door Rooney Mara.

Met Carol, gebaseerd op de roman The Price of Salt van Patricia Highsmith, is Haynes alvast niet aan zijn eerste film toe waarin hij haarscherp focust op het gevoelsleven van vrouwen. Het is ook niet de eerste keer dat hij een onderwerp aansnijdt dat niet alleen in het conservatieve Amerika van weleer, maar ook vandaag nog altijd gevoelig ligt. Eerder liet hij Julianne Moore voor haar zwarte tuinman vallen in het prachtige fiftiesmelodrama Far from Heaven (2002), en in de minifilmserie Mildred Pierce (2011) liet hij Kate Winslet ondervinden wat het betekent om tijdens de depressiejaren als gescheiden moeder door het leven te ploegen.

Nu ontdekt Haynes dus ook de damesliefde, en de immer avontuurlijk ingestelde Blanchett, die als uitvoerend producente Carol mee tot stand hielp komen, met hem.

Carol is rebels en zelfbewust, in tegenstelling tot de timide Therese. Sta je zelf ook zo in het leven?

CATE BLANCHETT: Ik probeer zo weinig mogelijk bewust te zijn van mezelf, of van mijn imago. Ik draag nu wel een mooie galajurk, maar je zou mijn onderbroek eens moeten zien. Ik draag nog altijd dezelfde katoenen spullen die mijn moeder vroeger voor me kocht toen ik nog op school zat. Ik bedoel maar: ik laat mijn werk voor zichzelf spreken. Het pretty girl-gedoe hoort erbij, maar het is niet wie of wat ik ben. Ik was vroeger een punker, net als mijn echtgenoot (theaterregisseur Andrew Upton, met wie ze vier kinderen heeft, nvdr. ) trouwens. Ik verfde mijn haar groen en blauw. Ik schoor het af. Ik droeg combatlaarzen. Ik denk dat de zestienjarige Cate heel raar zou opkijken mocht ze mijn reclamespot voor Armani zien, maar zo gaat dat in het leven. Je wordt ouder, je look verandert. Je smaak verandert. Het komt er alleen op aan om je zin voor avontuur te behouden, om je artistieke idealen niet te verraden. Ik denk niet dat ik dat, ondanks de roem en het comfort die me ontegensprekelijk te beurt zijn gevallen, gedaan heb. Ik probeer nog altijd om nieuwe terreinen te verkennen, om grenzen te verleggen, zowel in film als op toneel.

Op basis waarvan zoek je die grenzen dan op?

BLANCHETT: Op basis van mijn instinct. Ik heb twee simpele regels om ‘nee’ te zeggen tegen filmscripts. Een: wanneer ik na tien pagina’s al weet hoe het afloopt. En twee: wanneer ik meteen denk: oh, maar dat kan ik. Op die manier kun je nooit iets verrassends toevoegen aan een rol, en voorspelbaarheid is dodelijk voor kunst. Een film mag floppen, hij mag zelfs slecht zijn, maar hij moet je wel uitdagen. Het moet altijd een beetje gevaarlijk blijven. Er is niets zo gezond voor een acteur en zijn ego als het risico om languit op je bek te gaan.

Ondanks alle grote emoties en zelfontdekkingen acteert iedereen heel sereen en beheerst. Was het lastig om je in te tomen?

BLANCHETT: Er zit één speech in de film, die scène waarin Carol in het advocatenkantoor zit en besluit om eindelijk eens goed te zeggen waar het op staat. Kop omhoog, vuist op tafel. Die attitude. Wel, ik herinner me nog de dag dat ik trouwde en mijn geloftes moest afleggen. Ik dacht: ik ben een actrice, dit is zo gepiept. Maar toen ik daar stond, was ik op van de zenuwen en kreeg ik amper een woord over mijn lippen. Carol moet het als vrouw in haar eentje opnemen tegen enkel mannen die het gewoon zijn dat enkel mannen het woord voeren. Ik moest er in die scène dus voor zorgen dat ze assertief en overtuigd overkomt, maar het mocht geen agitprop worden, geen geef-hier-die-Oscar-monoloog. Carol is geen politieke film. Het is een film die wel een politieke discussie kan uitlokken, maar dat is niet hetzelfde. Het kwam er dus op aan om precies de juiste toon te vinden, om kracht uit te stralen zonder dat het op een preek lijkt. En ik vind dat Todd die balans perfect heeft gevonden.

Ook in de lesbische scènes…

BLANCHETT: (onderbreekt) Welke lesbische scènes? Het zijn allemaal lesbische scènes. Je bedoelt de seksscènes. Lesbische seksscènes! Seks met lesbiennes! (lacht)

Die bedoel ik, ja. Voelde je je er comfortabel bij?

BLANCHETT: Voor de première in Cannes zei ik tegen mijn moeder: ‘Er zit een scène in de film waarin ik een vrouw haar tepels kus.’ Ze zei: ‘Geen probleem.’ Maar ik was toch wat nerveus. Achteraf zei ze: ‘God, wat was die scène prachtig.’ Dat betekende veel voor mij. Bij een seksscène blijft het lastig om volledig op te gaan in wat je doet. Dat geldt eigenlijk voor seks in het algemeen. Je blijft je bewust van je lichaam, maar bij goede, liefdevolle seks valt dat bewustzijn weg. Twee lichamen worden één. Ook dat heeft Todd prachtig weten te vatten. Er zit een shot in de film waarin Carol en Therese heel teder bij elkaar liggen, en je niet precies weet wier arm rond wier been ligt. Heel poëtisch en sensueel vond ik dat. Het werd op geen enkel moment onwennig of vulgair. Het ging puur om de schoonheid van de liefde. Zowel Rooney als ik voelde dat meteen zo aan.

via Focus Knack

From Italy

Cate Blanchett: Che noia il mondo senza donne

I capelli biondi corti e la bellezza eterea ricordano Grace Kelly. Il carisma e la luminosità la accomunano sempre più a Meryl Streep. Cate Blanchett inCarol (nei cinema dal 5 gennaio) è una visione. Dopo gli Oscar per The Aviatordi Martin Scorsese e Blue Jasmine di Woody Allen, l’attrice australiana è pronta per la sua terza statuetta.

Cate Blanchett lei la protagonista di Carol, il nuovo film di Todd Haynes (Lontano dal paradiso), un’armoniosa danza del desiderio dove interpreta una donna borghese nella New York degli Anni 50. In un grande magazzino di Manhattan il suo sguardo incrocia quello della giovane Therese Belivet (Rooney Mara), commessa che sogna di diventare fotografa. L’attrazione è immediata e reciproca. La tensione sessuale subito percettibile. Entrambe sono ancora inconsapevoli di ciò che dovranno affrontare. Therese è spinta dalla curiosità, ma frenata dalla paura. È ancora troppo giovane per capire chi è: “A stento so cosa ordinare per pranzo. Non so cosa voglio. Dico sì a tutto”, ammette il giorno del loro primo appuntamento. Ma chi può resistere a questa Cate Blanchett, sensuale e sofisticata negli splendidi abiti ideati dalla pluripremiata costumistaSandy Powell e con un trucco che, mai come in questo film, la rendono un’icona di stile?

Perché secondo lei a Hollywood hanno tenuto il progetto Carol (tratto dall’omonimo romanzo di Patricia Highsmith pubblicato da Bompiani, n.d.r.) chiuso in un cassetto per oltre 15 anni?
Molti produttori continuano a credere stupidamente che il pubblico non sia interessato ai film con donne protagoniste. Invece è proprio l’audience femminile a determinare in larga parte il loro successo al box-office.

Lei crede che Carol possa diventare un film importante per la comunità gay come lo è stato La vita di Adele?
Avevamo ambizioni diverse rispetto a quel film, fantastico ma più incentrato sull’eros. Noi non abbiamo etichettato la sessualità di Carol perché lei vive in un’epoca in cui una definizione per le donne che provavano i suoi stessi sentimenti non c’era ancora.

Come crede che sarà accolto, invece, oggi il vostro film?
Penso che la nostra società sia ancora conservatrice, ma che ci sia una maggiore apertura nei confronti dei gay. Il film non avrà lo stesso impatto che avrebbe avuto se fosse uscito 15 o 20 anni fa.

Rooney Mara si è detta molto intimidita dall’idea di recitare al suo fianco. Com’è stato condividere con lei una scena erotica intensa come la vostra?
La scena di intimità era una parte fondamentale del film, ma per me non aveva nulla di diverso dalle altre. Il fatto che la mia partner fosse una donna non ha cambiato niente. Il mio obiettivo come attrice è riprodurre un’esperienza veritiera in cui il pubblico possa identificarsi.

registi con i quali lavora lodano sempre la sua professionalità. Da australiana quanto cura la sua pronuncia?
Ascolto molte registrazioni diverse e cerco di trovare qualcosa che si adatti in modo naturale al mio tono di voce. È quasi come imparare una nuova lingua e deve essere in sintonia con la personalità del personaggio, il modo in cui si muove, la sua apparenza.

Lei e molte altre attrici vi state battendo per le pari opportunità e l’equo compenso a Hollywood. State riscontrando solidarietà da parte dei vostri colleghi?
Ho molta fiducia nelle mie colleghe, tra cui Reese Witherspoon e Natalie Portman, che con un grande impegno nella produzione cominciano a facilitare il lavoro di tutte noi. La nostra battaglia non è volta a denigrare gli uomini. Credo che anche loro potrebbero trarne dei benefici. È da pigri pensare di escludere le donne dalla conversazione… perché la cosa la renderebbe monocromatica.

Presto la vedremo in Truth, un nuovo film sul giornalismo d’inchiesta. Com’è stato lavorare con Robert Redford? Lui di lei ha detto: “Pensavo fosse brava, ma è la migliore in assoluto!”…
È stato un sogno! È un uomo affascinante, curioso del mondo ed estremamente partecipe. La sua naturalezza davanti la macchina da presa è disarmante.

Helen Mirren ha dichiarato che, contrariamente al passato quando le donne si ritiravano dalla scena molto giovani, lei e altre attrici avete trovato voi stesse dai trent’anni in poi. È d’accordo?
Dopo l’Accademia di Arte Drammatica non sapevo neanche se avrei girato un film. Ho sempre sperato di avere una lunga carriera a teatro. Per questo ogni volta che interpreto un nuovo film è come una sorpresa. Quando mi presi una pausa per gestire la mia compagnia teatrale, in molti mi dissero che stavo commettendo uno sbaglio. Evidentemente si sbagliavano!

Infatti, lei e suo marito (il commediografo e drammaturgo Andrew Upton, ndr) vi siete occupati a lungo della direzione artistica della Sydney Theatre Company. Che progetti avete per il futuro?
Abbiamo dato la possibilità a molti autori australiani di farsi conoscere a livello internazionale. Siamo sempre aperti a nuove occasioni. Siamo dei privilegiati perché possiamo permetterci di prendere del tempo per lasciarci sorprendere.

Un’ultima curiosità: è vero che sta pensando di trasferirsi a Los Angeles?
In realtà mi piacerebbe andare a vivere in Islanda. Primo perché credo nelle favole e secondo perché amo le terre vulcaniche. Dovrei prima consultarmi con la mia famiglia. Abbiamo una vita sola, ma io non sono sola… ho la mia piccola troupe.

via Amica

An 8 minutes podcast – here

And four featurette, in the gallery there are the screencaptures with new footage

I’m off to see Carol, bye!