Hey everyone!

Cate Blanchett spoke to Harper’s Bazaar Mexico and Vogue Netherlands to promote the new fragrance Sì by Giorgio Armani. Both interviews are also part of the promotional events in which Cate met with several magazines during The Present season on Broadway. Enjoy the reading!

Harper’s Bazaar Mexico April 2017

Gallery Links:

Vogue Netherlands May 2017

Cate Blanchett is ongelooflijk veelzijdig: ze staat op Broadway in The Present, is het gezicht van de nieuwe Armani-geur Sì Rose Signature en werd benoemd tot VN-ambassadeur. Vogue sprak haar in New York: ‘Ongecensureerd en direct, daar hou ik van!

Broadway – het beroemde Barrymore-theater gonst van de bezoekers. Door de statige deuren, omlijst met klassieke ruches van rode stof, stromen de toeschouwers binnen, in pak of feestelijke jurk, speurend naar hun plekje tussen de goudkleurige balkons. Nog een laatste keer de smartphone checken – het is en blijft New York – en dan doven de kroonluchters. Ik laat me net wat dieper in mijn pluchen stoel zakken. Het doek gaat op.
Daar staat ze, als enige op het podium, in een lange blauwe jurk, met één been leunend op de zitting van een houten stoel. Een haast koninklijke pose: trots, sierlijk, elegant. Nog voor ze zich ook maar verroert, davert een warm applaus door de zaal. Want ja, het is toch écht Cate Blanchett (47) die daar op het podium staat, de Australische actrice die twee Oscars en drie Golden Globes op haar uitgebreide palmares heeft prijken, die geroemd wordt om haar indringende vertolkingen, haar schoonheid en intelligentie.
Roerloos, met een hint van een glimlach om haar lippen, neemt ze het applaus in ontvangst. Dan begint haar Broadwaydebuut, een drie uur durende bewerking van Anton Tsjechovs eerste toneelstuk. Andrew Upton – de Australische schrijver met wie Cate twintig jaar geleden trouwde en vier kinderen heeft – bewerkte Tsjechovs tekst en laat het Rusland van de negentiende eeuw resoneren in modern New York. In The Present, zoals de voorstelling heet, wordt vooral Cate door critici gelauwerd om haar acteerprestatie.

COMPLEXE MANNEN
Een halfuur na de zinderende finale, daalt Cate in leren kokerrok op torenhoge hakken elegant de trap af naar de theatersalon, waar de verzamelde pers haar opwacht. In haar filmrollen heeft de actrice vaak iets statigs en verhevens: de koude monarch in Elizabeth, de verveelde upper-class wife in Carol, de etherische elfenkoningin in The Lord of The Rings. Maar hier, in de pluchen warmte van het Barrymore-theater, is ze vooral down-to-earth met een opvallend diepe stem en een aanstekelijke, ongedwongen lach.
Twee keer een voorstelling van drie uur spelen op dezelfde dag en dan nog fris en monter voor de pers verschijnen, dat moet heel wat vergen, suggereer ik. Cate schudt het hoofd: ‘Nee, dit werk is niet wat me wakker houdt. Ik ben moe omdat ik gisteren tot twee uur ’s nachts op CNN en Al Jazeera heb gekeken naar wat er allemaal in de wereld gebeurt. Veel mensen zijn boos, ik wil hun woede begrijpen. Ik wil het nieuws van alle kanten zien.’
In The Present wordt af en toe raak uitgehaald naar de politieke actualiteit, maar er zit ook verrassend veel humor in de tekst. Enthousiast: ‘Mensen vergeten vaak hoe grappig Tsjechov is.’ Het is een complex schrijver, beaam ik. Cate buigt zich naar me toe en fluistert op ironische toon: ‘Het spijt me je dit te moeten vertellen, maar álle mannen zijn complex.’
Achterin, op de trap, handen om gebogen knieën, zit een jongen van een jaar of tien. Afwisselend bewonderend en verveeld kijkt hij naar de kakelende menigte. Dan raapt hij zijn moed bij elkaar en schuifelt tussen de mensen naar Cate, slaat zijn armen stevig om haar benen. Cate schrikt, kijkt om, ziet haar zoon en lacht vertederd. Het is half twaalf en mooi geweest; mama moet mee naar huis.

NIET IN STEEN GEBEITELD
Gedurende de speelperiode van The Present verblijft Cate met haar man en kinderen in New York. Samen hebben ze drie zoons: Dashiell (15), Roman (13) en Ignatius (11). Twee jaar geleden adopteerden ze dochter Edith (2).
Eigenlijk is het vreemd dat Cate nooit eerder op Broadway heeft gestaan. Ze knikt: ‘Andrew en ik wilden het al een lange tijd, maar de speeltijd van Broadwayshows is drie tot zes maanden en het bleek onmogelijk om onze agenda’s samen zo lang vrij te houden.’ Met haar man runde ze van 2008 tot 2013 de Sydney Theatre Company, een van de meest gerenommeerde gezelschappen van Australië. ‘Nu we het theater niet meer leiden, is veel meer mogelijk.’

Hoe is het voor haar om voor het eerst op Broadway te spelen? ‘Het publiek is heel betrokken en divers. Maar Andrew en ik zijn vooral trots om met deze voorstelling Australisch talent ? bij een Amerikaans publiek te kunnen introduceren.’
Tijdens de repetities voor The Present ging het er regelmatig heftig aan toe: ‘Andrews tekst staat niet in steen gebeiteld, hij is vooral benieuwd wat de acteurs ermee gaan doen. Voor ons is de repetitieruimte een plek waar we met de hele groep discussiëren, soms zelfs ruziën over conflicterende ideeën. Gelukkig nemen we die conflicten niet mee naar huis.’
Lukt het bij zo’n nauwe samenwerking met haar partner om het werk achter te laten? Lachend: ‘We moeten wel; met vier kinderen heb je geen tijd om over werk te praten.’ Met lichtspijtige ondertoon ‘Of überhaupt te praten!’

SLINGERENDE BEHA
Cate Blanchett is geboren in Melbourne en groeide op met een oudere broer en een jongere zus. Haar moeder is een Australische onderwijzeres, haar vader was een Amerikaans marineofficier die later werkte in de reclamewereld. Toen ze tien jaar oud was, stierf Cate’s vader onverwachts. Haar moeder is nooit hertrouwd.
Op de middelbare school ontdekte Cate haar passie voor acteren en tijdens een reis in Egypte werd ze gevraagd voor een figurantenrol als cheerleader in ruil voor vijf Egyptische ponden en een falafel. Toen ze op de set kwam waar een man in het Arabisch door een megafoon schreeuwde, waar het warm was en het wachten lang, hield ze het voor gezien. Haar filmdebuut zou nog even op zich laten wachten.
Na die reis werd ze toegelaten tot het prestigieuze National Institute of Dramatic Art in Sydney. Film was geen prioriteit. Cate: ‘Ik was bezig met theater en dacht eerlijk gezegd niet dat een filmcarrière ooit mogelijk zou zijn. Theater is en blijft mijn grote liefde. Je hebt er zo’n directe, dynamische relatie met je toeschouwers. Dat maakt het voor mij bevredigend. Bij film heb je nauwelijks zicht op de reacties, critici kunnen in hun recensies totaal anders reageren dan het publiek. Ik hou van de rauwe, eerlijke respons in het theater.’
Zoals de lach die door de zaal galmt als Cate in The Present frummelt aan haar beha, hem onder haar jurk vandaan trekt en met een boog wegslingert. Een opvallende move. Ze glimlacht: ‘Dat heeft alles te maken met de moeder van Andrew. Tijdens het schrijven van The Present is ze helaas overleden. Ze had de gewoonte om aan het einde van lunches of feestjes iets dergelijks te doen. Andrew heeft het een plek gegeven in de voorstelling.’

‘Mijn dagelijks leven heeft veel weg van een militaire operatie’

Cate acteert, regisseert en produceert, maar haar creatieve curriculum reikt verder: op het Holland Festival is deze zomer Manifesto te zien, een indrukwekkende beeldende-kunstinstallatie van Julian Rosefeldt, waar Cate op negen schermen evenveel rollen vertolkt.
‘Beeldende kunst inspireert me. Julian en ik waren al langere tijd van plan om samen iets te maken. Toen hij zijn idee voor Manifesto met me deelde, was ik meteen enthousiast. Het project ging fast and furious; we filmden negen dagen lang, er was nauwelijks repetitietijd. De film is grotendeels uit improvisatie ontstaan: ongecensureerd en direct, daar hou ik van. Ik vind het een uitdaging om toeschouwers te verleiden zich te verhouden tot een manifest. We leven in moreel verwerpelijke tijden, waarin elke vorm van idealisme gewantrouwd wordt. Iedereen die een creatief geluid laat horen wordt elitair genoemd en dus gemarginaliseerd. Ik vind het mooi om met dit kunstwerk terug te gaan naar een tijd waarin mensen hun overtuiging en idealen durfden te delen.’
Beschouwt ze de installatie als een statement? Ze krult haar lippen, schudt het hoofd: ‘Statements interesseren me niet. Het is een twijfelachtig voorrecht om op dit moment in Amerika te leven. Het zijn turbulente tijden en ik vind het als vrouw schokkend en ontmoedigend wat hier allemaal gebeurt. Maar de onrust heerst niet alleen hier in Amerika; wereldwijd worden grote groepen gemarginaliseerd. Vijfenzestig miljoen mensen zijn op drift, een situatie die alleen kan verbeteren door intensieve samenwerking, niet door het zaaien van nog meer haat en verdeeldheid.’

ROZE MUTS
Vorig jaar werd Cate aangesteld als wereldwijd Goodwill Ambassador voor de Verenigde Naties. Ze werkte mee aan de korte film What They Took With Them, gebaseerd op getuigenissen van vluchtelingen: ‘Hun schrijnende verhalen raken me, maar ook hun onvoorstelbare veerkracht en optimisme. Ik kom uit een land dat gekoloniseerd is door de Nederlanders en de Engelsen, een land dat door migranten is opgericht. Toen ik op school zat, was de multiculturele samenleving iets om te vieren – hoe anders is het nu! Gelukkig zijn er nog steeds miljoenen mensen bereid om op te staan en te vechten voor het kloppende hart van een land als Amerika.’
Onder hen Cate zelf, die op Broadway betoogde in een gebreide roze pussyhat, een initiatief van feministen die tijdens manifestaties met de roze muts met oortjes niet alleen hun eigen solidariteit maar ook die van de mutsenmakers vertegenwoordigen. ‘Ik heb mijn muts van een vrouw gekregen die er maar liefst tweeduizend had gebreid. Kun je je dat voorstellen? Dat is pas engagement!’
Zonder opsmuk of poeha liep Cate tussen de betogers, dochter Edith op haar arm. ‘Wat mij vooral ergert is de wijze waarop het discours zich aan het ontwikkelen is: vluchtelingen zijn ineens immigranten en worden in één adem terroristen. De woorden versmelten, maar het zijn woorden met een heel andere betekenis.’ Ze benadrukt met haar zangerige, lage stem: veeeery different.
‘Het merendeel van de vluchtelingen is kind, weggerukt van de ouders, vaak fysiek gehavend door granaatscherven; als ouder vind ik dat hartverscheurend. Want, eerlijk waar, ik zou ook vluchten. Als ik in een dergelijke situatie zou verkeren met mijn vier kinderen, zou ik ook vertrekken en ik ben ervan overtuigd dat iedereen in die positie precies hetzelfde zou doen. Er is op de wereld een schrijnende behoefte aan meer empathie en medeleven.’

‘Be present! Voor mij draait schoonheid om presence, er helemaal durven zijn’

Ervaar je als celebrity een verantwoordelijkheid om je uit te spreken?
Ze veert op: ‘Iedereen heeft die verantwoordelijkheid! Of je nou acteur bent, of niet. Ik ben niet geïnteresseerd in politiek; mijn werk voor de VN is apolitiek. Mij gaat het om rechtvaardigheid, een menswaardig bestaan voor de meest kwetsbaren onder ons. Vrouwenkiesrecht schaadt niemand, maar white supremacy schaadt een heleboel mensen – dat is het grote verschil. Voor mij ligt de oplossing in praten en positief benaderen. Ik ben ervan overtuigd dat we, ondanks alles, vol vertrouwen moeten blijven, bewust van onze waarden en rechten. Als we die niet zomaar krijgen, eisen we ze op.’

KATTENJAREN
Cate is het stralende gezicht van Giorgio Armani’s parfumcollectie Sì, een professionele verwantschap die al heel vroeg begon: ‘Met mijn eerste loonstrook kocht ik een schitterend pak van Armani – ik heb het nog steeds. Ik draag graag mannenkleren. Ik hou ervan om vrouw te zijn binnen een mannelijke esthetiek, een dualiteit die Armani in zijn ontwerpen meesterlijk integreert. Als tiener struinde al ik tweedehandszaken af op zoek naar mooie mannenpakken. De combinatie van een goedgesneden pantalon en colbert is voor mij de meest comfortabele kleding die er bestaat.’
Inmiddels is Giorgio Armani een goede vriend. ‘Regelmatig schrijft hij me om te vertellen wat hij van een specifieke uitvoering of filmrol vindt.’ Per mail? ‘Nee,’ ze schudt fervent het hoofd. ‘Altijd handgeschreven brieven. Mijnheer Armani is een overtuigd brievenschrijver.’

Als je Cate vraagt naar haar kijk op uiterlijke schoonheid, volgt een kort en krachtig antwoord: ‘Ik denk er zo weinig mogelijk over na. Ik ben heel praktisch ingesteld, gebruik al vijftien jaar dezelfde huidverzorging. Ik geloof in de oosterse benadering van schoonheid: in alles wat perfect is, schuilt een imperfectie. Juist de imperfectie maakt een vrouw of man aantrekkelijk. In het westen zijn we zo geobsedeerd door symmetrie, een ideaalbeeld dat niet haalbaar is en, eerlijk gezegd, niet eens mooi.’
Actricejaren, zei ze eens, tellen als kattenjaren; je moet ze vermenigvuldigen met zeven, Cate is inmiddels de honderd gepasseerd. Toch wordt van filmactrices iets als ‘de eeuwige jeugd’ verwacht. Ze knikt: ‘Er ligt in het algemeen veel druk op vrouwen om er jong uit te blijven zien. Voor mannen is dat anders, die worden er minder mee geconfronteerd. Schoonheid draait voor mij in de eerste plaats om presence, aanwezig durven zijn, helemaal. Als je moe ben of gestrest, merk je dat meteen in je uitstraling. Be present. Zorg goed voor jezelf, wees betrokken bij je omgeving en richt je zo weinig mogelijk op wat anderen beschouwen als zogenaamd aantrekkelijk.’

‘Na elke rol denk ik:That’s it, I’m done!’

Volgende week rondt ze de opnames af van Ocean’s Eight, een spin-offvan de Ocean’s Eleven-reeks, met, voor de afwisseling, een voornamelijk vrouwelijke cast. ‘Stephen Soderbergh is een vriend van me en hij kwam met het voorstel: een sidestep van de franchise met Sandra Bullock in de rol van Danny Oceans zus. Ik ben dol op Sandy en toen ik de andere namen van de cast hoorde, wist ik zeker dat ik het project wilde doen.’
Ocean’s Eight wemelt van de krachtige actrices: naast Cate Blanchett en Sandra Bullock doen Helena Bonham Carter, Katie Holmes, Anne Hathaway, Dakota Fanning, Olivia Munn en zelfs Rihanna mee. Cate: ‘Als ik een rol krijg aangeboden, check ik eerst: met wie ga ik werken? Wat wordt de cast? Zou ik de film zelf willen zien? Is hij relevant? Veel later pas, kijk ik naar mijn eigen rol.’

ZO VAAK MOGELIJK JA
Aan elk project gaat voor Cate een proces van wikken en wegen vooraf: ‘Ik neem mezelf niet al te serieus, maar mijn werk wel. Bloedserieus. Elk project vraagt veel commitment, toewijding en tijd. Ik ben een moeder van vier, dus het moet de investering waard zijn, anders kan ik beter thuisblijven bij de kinderen.’
Voor haar rol in Ocean’s Eight moest ze volgens het contract topfit zijn; ze kreeg voor het eerst een personal trainer. Grote ogen: ‘Dat was bruut! Eindelijk begrijp ik hoe het voelt, het is een hel, maar je krijgt er veel energie voor terug.’

Heb je weleens ergens spijt van?
‘Oh,’ ze rolt met haar ogen: ‘I am full of regret! Kleine dingen als vergeten te sporten. Een trainingsschema volhouden is niet makkelijk als je laat thuiskomt en de kinderen in alle vroegte naar school moet brengen. Maar ik ben geen fan van spijt; ik heb een vol leven en er moet al zoveel, ergens wil ik stoom afblazen. Ik zeg: maak fouten, maar maak ze niet opnieuw.’

In haar vijfentwintigjarige carrière heeft Cate prachtrollen vertolkt en daarvoor alle lof ontvangen. Toch denkt ze bij elk project dat het haar laatste is: ‘Na elke rol roep ik: that’s it, I’m done! Ik moet steeds opnieuw verleid worden om te spelen. Luister, er is zo ontzettend veel te doen op de wereld en ik vind het moeilijk om nee te zeggen, dus ik zeg zo vaak mogelijk ja – waarom zou je anders leven?’ —

CATE’S SIDEPROJECTS
Lees er meer over op: unhcr.org en pussyhatproject.com. Filminstallatie Manifesto is te zien op het Holland Festival (3 tot 25 juni) hollandfestival.nl.